جهت استفاده بهتر از گوگل کروم استفاده نمایید.
مقدمه
براساس يكي از تعاريف موجود، حوادث ناشي از كار، حوادثي هستند كه درحين انجام وظيفه و به سبب آن براي بيمه شده اتفاق مي افتند. پيشگيري از بروز حوادث شغلي از ابعاد انساني، اجتماعي و اقتصادي حايز اهميت است. ابعاد اقتصادي يك حادثه شامل هزينه هاي مستقيم (وقفه در كار، انتقال مصدوم به مركز درماني، هزينه غرامت ها و...) و غيرمستقيم (وقفه در كار سايرين، هزينه ناشي از افت كمي و كيفي محصول، آموزش و آماده سازي فرد جديد...) است.
بررسي ها نشان مي دهد درمقابل هر حادثه ناشي از كار ثبت شده، 30 حادثه كوچك (منجر به گرفتن خدمات سرپايي) و 300 خطا (منجر به اتلاف وقت و كاهش ساعات كار) رخ مي دهد و در هر حادثه، علاوه بر فرد حادثه ديده، كارفرمايان، سازمان تامين اجتماعي و جامعه، دچار خسارت هاي مختلف اقتصادي و اجتماعي خواهند شد.
حمايت از كارگران دربرابر حوادث ناشي از كار سابقه اي طولاني در كشورهاي مختلف دارد. اولين بار در آلمان، سال 1869 حمايت كارگران درمقابل حوادث، سال 1884 بيمه اجتماعي حوادث شغلي و سال 1877 مقررات پيشگيري حوادث شغلي تدوين شد. در آمريكا، سال 1886 اعلام اجباري حادثه به سازمان هاي مرتبط، در فرانسه، سال 1893 قانون حفاظت صنعتي تدوين شد.
با تاسيس سازمان بين المللي كار در سال 1919 تدوين و مقررات مربوط به ايمن سازي كار و پيشگيري از بروز حوادث، در كانون توجه اين سازمان قرار گرفت.