امروزه مي‌دانيم كه سرچشمه غالب گوناگون شكل‌هاي گوناگون انرژي مورد استفاده ما انرژي خورشيدي است . منشأ سوخت‌هاي فسيلي ، جريان آب ، باد ، جزر و مد همگي از انرژي خورشيدي مايه مي‌گيرند . سوخت‌هاي فسيلي روبه پايانند . استفاده از انرژي جريان‌اب و باد و مانند آنها نمي‌توانند تمام انرژي مصرفي جهان را تامين كنند . استفاده ازسوخت‌هاي هسته‌اي از طريق واكنش‌هاي شكافت مواد راديواكتيو موجود در طبيعت مخاطراتي را در بردارد كه ادامه روز افزون آن به مصلحت انسان نيست و مهار واكنش همجوشي هسته‌اي هنوز امكان پذير نشده است . انرژي پايان ناپذيري كه در اختيار داريم انرژي خورشيدي است . اما وسايلي كه تاكنون براي جمع‌اوري و استفاده از انرژي خورشيدي ساخته شه است هنوز براي ايجاد انرژي مصرفي ما كافي نيست و از طرف ديگر بسيار گران تمام مي‌شود . با اين وجود دانشمندان دو راه در پيش رو دارند : يكي كنترل واكنش‌هاي همجوشي هسته‌اي و ديگر يافتن راه هاي بهتر و ارزان‌تر از انرژي خورشيدي  . 

 آن مقدار انرژي كه از خورشيد به زمين مي رسد بسيار زياد است ، مقدار كل اين انرژي كه در هر سال به صورت نور خورشيد به زمين مي‌رشد حدود 130 مرتبه بيشتر از مقدارانرژي موجود در زغال سنگ ، نفت ، و گاز همه دنياست . 

 رومي‌ها خانه‌هاي كوچك شيشه‌اي ساخته بودند كه مي‌توانستند در درون آنها گياهان را پرورش دهند . ممكن است هواي بيرون براي رشد گياهان بسيار سرد باشد . اما اگر گرماي خورشيد در درون اين خانه‌هاي شيشه‌اي گير بيفتد گياهان به خوبي درون آنها رشد خواهند كرد . اين ساختمان‌هاي شيشه‌اي خانه‌هاي سبز يا گل خانه مي‌نامند . فرايندي كه در اثر آن شيشه يا ماده‌اي ديگر گرما را به صورت گفته شده گير مي‌اندازد اثر گلخانه‌اي ناميده مي‌شود . 

 يونانيان و چينيان باستان كشف كرده بودند كه پرتوهاي بازتابيده نور خورشيد از يك قطعه فلز صيقلي كاو متمركز مي‌شوند و همه آنها در مركز يا كانون به هم مي‌رسند. اولين آينه‌هاي خميده‌اي كه  براي  اين منظور مورد استفاده قرار گرفتند به شكل نيمكره بودند ، در حدود 230 سال پيش از ميلاد ، رياضي دان يوناني به نام دوسيتئوس نشان داد كه آينه‌اي به شكل سهموي براي بازتاباندن پرتوها به يك نقطه بهتر عمل مي‌كند . نورخورشيد بازتابيده از سطح دروني يك سهموري در يك كانون به هم مي رسند و دما در اين نقطه بسيار زياد خواهد بود . چنين آينه هايي كوره‌هاي خورشيدي ناميده مي‌شوند .