امتیاز : 6

فهرست مطالب

عصمت 1

رابطه علم و عصمت معصومين 2

عصمت امامان 6

شيعيان بر اساس چه دلايلى امامان خود را معصوم مى دانند؟ 6

جدايى ناپذيرى مقام امامت از عصمت 6

قرآن و عصمت امام 7

عصمت اهل بيت در روايات نبوى 8

ادله عصمت امامان 9

چكيده: 9

نقد اجمالى 10

گفتار اول: فلسفه امامت و شان امام عليه السلام 11

گفتار دوم: دلايل عقلى و نقلى عصمت امامان عليهم السلام 14

دلايل عقلى 14

دلايل نقلى عصمت امامان عليهم السلام 17

حديث ثقلين (47) : 20

نقش شيعه در رواج انديشه عصمت 20

منابع : 22

 

 

عصمت

در لغت به معنی منع است. عصمت نيرويی است نوری و ملكوتی كه دارنده‌اش را از هر عيب، زشتی و گناه نگهداری می‌كند. صاحب عصمت حتی نيت گناه نمی‌كند و غفلت و سهو نسيان در او راه نمی‌يابد.

در مورد عصمت پيامبران اختلاف نظر وجود دارد. معتزله معتقدند كه گناه بر پيامبران روا نيست مگر گناهان صغيره كه به سهو يا به تأويل جائز است. و معنی تأويل آن است كه به خطا آن را گناه نداند.

أشاعره مي گويند: به غير از كفر و دروغ از پيامبران گناه كبيره يا صغيره ممكن است سر بزند. امام فخر رازی گناهان كبيره را از پيامبران جايز نمی‌داند.

شيعه معتقد است كه پيامبران از هر گناه چه كبيره و چه صغيره معصوم‌اند و از ساير گناهان نيز عصمت دارند. زيرا كه امت را مأمور كردند به پيروی از آنها در عمل و گفتارشان. و اگر عمل و گفته آنها معصيت باشد پيروی آنها جايز نيست. از نظر شيعه اهل بيت پيامبر، شامل حضرت فاطمه زهرا-س- و 12 امام بعد از پيامبر نيز معصوم‌اند.

از ديد شيعه آنچه به عنوان گناه از پيامبران نام برده مي شود در واقع"ترك اولي" است. يعني ترك آنچه بهتر بود انجام ميشده است. به عنوان مثال در داستان حضرت يونس، چون اين پيامبر قبل از اينكه فرمان خداوند صادر شود شهر را ترك كرد واقعه حبس شدن در شكم ماهي را خداوند براي او پيش آورد.

در كتاب خصال شيخ صدوق ص 204 از قول امام صادق-ع- آمده است: أن الانبياء لا يذنبون لأنّهم معصومون مطهّرون و لا يرتكبون ذنباً لا صغيراً و لا كبيراً - يعني همانا پيامبران گناه نمي كنند زيرا آنها معصوم و پاك هستند و مرتكب گناه صغيره و كبيره هم نمي شوند.

 

 

رابطه علم و عصمت معصومين

معناى اخلاص :

اينكه در آيات مورد بحث و در آيات بسيارى ديگر، اخلاص عبد را به خدا نسبت داده، با اينكه بنده بايد خود را براى خدايش خالص كند بدان جهت است كه بنده جز موهبت‏خداى‏تعالى چيزى را از ناحيه خود مالك نيست، و هر چه را كه خدا به او داده باز در ملك خوداوست.پس اگر بنده، دين خود را و يا به عبارتى خود را براى خدا خالص كند، در حقيقت‏خداوند او را جهت‏خود خالص كرده است. 

البته در اين ميان افرادى هستند كه خداوند در خلقت ايشان امتيازى قائل شده، وايشان را با فطرتى مستقيم و خلقتى معتدل ايجاد كرده، و اين عده از همان ابتداى امر با اذهانى‏وقاد و ادراكاتى صحيح و نفوسى طاهر و دلهايى سالم نشو و نما نموده‏اند، و با همان صفاى‏فطرت و سلامت نفس، و بدون اينكه عمل و مجاهدتى انجام داده باشند به نعمت اخلاص‏رسيده‏اند، در حالى كه ديگران با جد و جهد مى‏بايستى در مقام تحصيلش برآيند، آن هم هر چه‏مجاهدت كنند به آن مرتبه از اخلاص كه آن عده رسيده‏اند نمى‏رسند.آرى، اخلاص ايشان‏بسيار عالى‏تر و رتبه آن بلندتر از آن اخلاصى است كه با اكتساب بدست آيد، چون آنها دلهايى‏پاك از لوث موانع و مزاحمات داشته‏اند.و ظاهرا در عرف قرآن مقصود از كلمه" مخلصين" - به‏فتح لام - هر جا كه آمده باشد هم ايشان باشند. 

و اين عده همان انبياء و امامان معصوم(ع)هستند، و قرآن كريم هم تصريح‏دارد بر اينكه خداوند ايشان را"اجتباء"نموده، يعنى جهت‏خود جمع‏آورى و براى حضرت خودخالص ساخته، همچنانكه فرموده: "و اجتبيناهم و هديناهم الى صراط مستقيم" (1) و نيزفرموده: "هو اجتبيكم و ما جعل عليكم فى الدين من حرج" (2) . 

و به ايشان از علم، آن مرحله‏اى را داده كه ملكه عاصمه است، و ايشان را از ارتكاب‏گناهان و جرائم حفظ مى‏كند، و ديگر با داشتن آن ملكه صدور گناه حتى گناه صغيره از ايشان‏محال مى‏شود.و فرق"عصمت"و"ملكه عدالت"همين است، با اينكه هر دوى آنها از صدورو ارتكاب گناه مانع مى‏شوند، از اين جهت‏با هم فرق دارند كه با ملكه عصمت صدور معصيت‏ممتنع هم مى‏شود، ولى با ملكه عدالت ممتنع نمى‏شود. 

در صفحات گذشته هم گفتيم كه اين عده از پروردگار خود چيزهايى اطلاع دارند كه‏ديگران ندارند، و خداوند هم اين معنا را تصديق نموده و فرموده: "سبحان الله عما يصفون الاعباد الله المخلصين" (3) . 

و نيز محبت الهى ايشان را وامى‏دارد به اينكه چيزى را جز آنچه كه خدا مى‏خواهدنخواهند، و به كلى از نافرمانى او منصرف شوند، همچنانكه اين را نيز در قرآن تقرير نموده، و درچند جاى از آن فرموده است: "فبعزتك لاغوينهم اجمعين الا عبادك منهم‏المخلصين" (4) . 

و از جمله شواهدى كه دلالت مى‏كند بر اينكه عصمت از قبيل علم است، يكى آيه‏اى‏است كه خطاب به پيغمبرش مى‏فرمايد: "و لو لا فضل الله عليك و رحمته لهمت طائفة‏منهم ان يضلوك و ما يضلون الا انفسهم و ما يضرونك من شى‏ء و انزل الله عليك الكتاب‏و الحكمة و علمك ما لم تكن تعلم و كان فضل الله عليك عظيما" (5) كه ما تفصيل معناى آن‏را در سوره"نساء"آورديم. 

 

  گزارش تخلف  |  افزودن به فایل های من | jikjik | تاریخ ارسال : 12 /04 /1394

شما هم می توانید در مورد این فایل نظر دهید.