جهت استفاده بهتر از گوگل کروم استفاده نمایید.
آویشن
یکی از قدیمی ترین گیاهان دارویی و ادویه ای است. به طوری که مصریان و یونانیان باستان از آویشن برای درمان بیماریها خود استفاده می کرده اند. در کتب مذهبی از آویشن به عنوان گیاه مورد علاقه ی حضرت موسی (ع) یاد شده است. در كتاب سنتی فارسی با نامهای «حاشا»، «اوشن» و «صعترالحمیر» نام برده شده است. و در بعضی از مناطق نیز در مزارع كاشته می شوند، این گیاه با اسامی محلی متفاوتی شناخته شده است، از جمله در همدان آن را «آزربه» در آذربایجان «ككلیك اوتی» و در سایر مناطق «صعتر»، «اوشن»، «اشمه كوهی»، «سی سنبر» و «سوسنبر» نامیده می شود. ماده موثر آویشن از نوع اسانس است.اسانس آویشن از گیاه تازه و به روش تقطیر با آب استخراج می شود . طی یک پژوهش، خشک کردن گیاه آویشن در دمای ۳۵درجه موجب کاهش میزان اسانس آن می شود. اسانس آویشن از سر شاخه های گل دار گیاه استحصال می شود. وزن هر میلی لیتر اسانس ۹/۰تا ۹۵/۰گرم است. این اسانس بی رنگ با بوی مطبوع و طعم تند است.
ضماد آویشن برای نیش و گزیدگی حشرات موثر است . شستن سر با محلول رقیق اسانس آویشن سبب افزایش جریان خون در پوست سر و قوی شدن غده های مو و در نتیجه جلوگیری از ریزش مو می شود. در علم آروماتراپی (رایحه درمانی یا عطر درمانی) از اسانس آویشن استفاده می شود. سبب تقويت هوش، درمان بيماريهاى عفونى و ضعفي شود، آرامش بخش دردهاى عضلاني است دشمن سم است و جريان خون را از سموم پاك مى كند. در درمان بيماريهاى ضعف معده، تشنج و ميگرن مجرب است. در درمانبيماريهاى كبد فوق العاده مؤثر است. آویشن عامل تصفیه کننده خوبی بوده و در درمان بیخوابی و امراض هاضمه مفید است. اگر ۵تا ۱۰گرم اویشن را در یک لیتر ابجوش دم کرده و با کمی عسل به بیماران مبتلا به تنگی نفس و کلیه و مثانه و درد مفاصل و سیاتیک موثر واقع خواهد شد.
ضمنادر خوردن آویشن نباید زیاده روی کرد زیرا باعث بروز البومین در ادرار میشود.